بسْم الله الرحْمن الرحیم بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
الم (۱) منم خداى دانا.
غلبت الروم (۲)، فی أدْنى الْأرْض باز شکستند
در نزدیکترین زمین و همْ منْ بعْد غلبهمْ و رومیان پس غلبه گبران سیغْلبون (۳) غلبه خواهند یافت.
فی بضْع سنین در اند سال، لله الْأمْر کار خداى دارد، منْ قبْل از پیش و منْ بعْد و از پس و یوْمئذ یفْرح الْموْمنون (۴) و آن روز شاد شوند مومنان.
بنصْر الله بیارى دادن الله ینْصر منْ یشاء یارى میدهد الله او را که خواهد و هو الْعزیز الرحیم (۵) و اوست آن تواناى مهربان.
وعْد الله لا یخْلف الله وعْده وعده الله است و الله وعده خویش کژ نکند، و لکن أکْثر الناس لا یعْلمون (۶) لیکن بیشتر مردمان نمیدانند.
یعْلمون ظاهرا میدانند آنچه فرا دست است و بر چشم است من الْحیاة الدنْیا از کارهاى این جهانى، و همْ عن الْآخرة همْ غافلون (۷) و ایشان از آن جهان بیخبرانند.
أ و لمْ یتفکروا فی أنْفسهمْ نه باندیشند در دلهاى خویش؟ ما خلق الله السماوات و الْأرْض و ما بیْنهما که نیافرید الله آسمانها و زمینها و آنچه میان آنست إلا بالْحق مگر بتنهایى و فرمان روان، و أجل مسمى و نیافرید آن را تا مگر هر چیز تا آن گه بود که او خواهد و إن کثیرا من الناس و فراوانى از مردمان بلقاء ربهمْ لکافرون (۸) برستاخیز و دیدار خداوند خویش کافراند.
أ و لمْ یسیروا فی الْأرْض بنگردند در زمین، فینْظروا کیْف کان عاقبة الذین منْ قبْلهمْ تا در نگرند که چون بود سرانجام ایشان که پیش از ایشان بودند کانوا أشد منْهمْ قوة با نیروىتر از اینان بودند و أثاروا الْأرْض و زمین شورانیدند و عمروها أکْثر مما عمروها و عمارت کردند ایشان پیش از اینان و جاءتْهمْ رسلهمْ بالْبینات و بایشان آمد فرستادگان الله بسخنان روشن و نشانهاى راست فما کان الله لیظْلمهمْ و الله بیداد کردن را بر ایشان نبود و لکنْ کانوا أنْفسهمْ یظْلمون (۹) لیکن ایشان بر خویشتن ستم کردند.
ثم کان عاقبة الذین أساوا السواى پس آن گه سرانجام ایشان که بدى کردند بد بود. أنْ کذبوا بآیات الله از بهر آن که دروغزن گرفتند سخنان الله و کانوا بها یسْتهْزون (۱۰) و بر ان افسوس مىکردند.
الله یبْدوا الْخلْق الله آفریده آغاز میکند ثم یعیده و فردا بیرون مىآرد در آن جهان ثم إلیْه ترْجعون (۱۱) و آن گه باز او برند شما را.
و یوْم تقوم الساعة و آن روز که رستاخیز بپاى شود، یبْلس الْمجْرمون (۱۲) کافران که خداوندان جرماند فرومانند.
و لمْ یکنْ لهمْ منْ شرکائهمْ شفعاء و ایشان را از آنچه انباز میخواندند شفیع نبود که ایشان را از من بخواهد و کانوا بشرکائهمْ کافرین (۱۳) و بانبازان خویش آن روز کافر باشند.
و یوْم تقوم الساعة و آن روز که رستاخیز بپاى شود یوْمئذ یتفرقون (۱۴) آن روز جدا میشوند از هم.
فأما الذین آمنوا و عملوا الصالحات اما ایشان که بگرویدند و کارهاى نیک کردند فهمْ فی روْضة یحْبرون (۱۵) ایشان را در مرغزارى شاد میدارند.
و أما الذین کفروا و اما ایشان که کافر شدند، و کذبوا بآیاتنا و دروغزن گرفتند سخنان ما را، و لقاء الْآخرة و کافر شدند بدیدار رستاخیز فأولئک فی الْعذاب محْضرون (۱۶) ایشان در عذاب حاضر کردگانند.
فسبْحان الله پاکى و بىعیبى خداى را و حق پرستش حین تمْسون در آن هنگام که در شبانگاه شوید و حین تصْبحون (۱۷) و آن گاه که در بام شوید.
و له الْحمْد فی السماوات و الْأرْض و ستایش بسزا او را در آسمانها و زمینها، و عشیا و شبانگاه و حین تظْهرون (۱۸) و هنگام نماز پیشین.
یخْرج الْحی من الْمیت بیرون مىآرد زنده از مرده و یخْرج الْمیت من الْحی و بیرون مىآرد مرده از زنده و یحْی الْأرْض بعْد موْتها و زنده میکند زمین را پس مرگى آن، و کذلک تخْرجون (۱۹) و فردا شما را هم چنان بیرون آرند.